. .
.
บางอย่าง เติมเต็ม
ใจฉัน ด้วยว่างเปล่า
บางคน กล่าวกับฉันอย่าร้องไห้
ตอนนี้ ฉันแก่ขึ้น
ใจฉัน เย็นชาขึ้น
ฉันรู้ พวกนั้นมันคำโกหก
.
.
.
เด็กเอย ตื่นขึ้น
ยกเอาความผิด พลาดขึ้น
ก่อนที่พวกเขา จะเปลี่ยนฤดูร้อนให้เป็นเพียงฝุ่น
เด็กเอย อย่าโตขึ้น
ตัวเราใหญ่ขึ้น แต่หัวใจเราจะถูกฉีกเป็นชิ้น
เราก็แค่พระเจ้าตัวน้อยนับล้าน สร้างพายุฝน และแปลงทุกสิ่งให้กลายเป็นเพียงธุลีสนิม
ฉันว่าเราแค่ต้องปรับตัว
.
.
.
ด้วยสายฟ้าฟาดของฉันกำลังเปล่งแสง
ฉันเห็นว่าฉันกำลังไปไหน
เมื่อมัจจุราชเอื้อมมาสัมผัสมือฉัน
. . .
. . .
. . .
. . . .
ด้วยสายฟ้าฟาดของฉันกำลังเปล่งแสง
ฉันเห็นว่าฉันกำลังไปไหน
ด้วยสายฟ้าฟาดของฉันกำลังเปล่งแสง
ฉันเห็นว่าฉันกำลังไปไหน
.
เอ้า ระวังอย่าโดนจับเข้าล่ะ!